Zondag 27 maart 2016
Gisterenmiddag ben ik op de camping van Glen Rosa aangekomen. Een plek met trieste herinneringen; net na mijn scheiding in 2009 was ik hier ook. Het hopeloze weer en het ongeluk dat ik met de auto had maakten me dermate depressief dat ik snel weer vertrokken was. Het grote positieve punt toen was dat de campingopzichter me een half uur zijn mobiele telefoon leende om met de ANWB in Nederland te bellen.
Nu was het geluk me beter gezind. Ik ben ontsnapt aan de tentverwoestende regenstorm die in de nacht van vrijdag op zaterdag is beziggeweest.
De nacht is onrustig geweest, mijn slaapmat is te hard of ik ben te oud, maar de fazanten hebben me uit bed gekrijst!
Ik ga met de auto naar de kust en noorden van Brodick. De narcissen en de gaspeldoorn zijn volop in bloei. Ik zie nog geen primroses, de door mij zo geliefde lentebode, maar een paar dagen later vertelt een wandelende vrouw me dat ze er veel gezien heeft aan de overkant van Glen Rosa.
Ik zie een Jan van Gent in de haven van Brodick duiken.
Om 8.15 ga ik op weg naar de Goatfell, via het simpele pad. Het weer ziet er redelijk uit en het lijkt me een goede inkomer voor deze tijd in Schotland.
Het pad is breed en makkelijk en gaat eerst door wat bossen ten noorden van het kasteel Brodick.
9.05 Ik passeer een houten bruggetje over een beek. De koude wind huilt over een kaal landschap van hei en gras. Links voor me rijst een piek op met zijn top in de wolken. Dit moet de Goatfell zijn. Achter me ligt Brodick en links daarvan zie ik een vale zon tussen de wolken.
10.05. Op de oostgraat. Nu gaat het pad afbuigen naar het westen. Het begint te regenen. Hoe kan dat nu?! Op de zee achter me schijnt een fel licht.
De top in het westen ziet er dreigend uit, maar het pad is uitstekend. De regen is overgegaan in sneeuw en de wolken jagen over het zwerk.
Het pad wordt langzaam ruwer en de wind wordt keihard. Ik heb de grootste moeite staande te blijven. Gelukkig kan ik de stokken gebruiken ,maar ik moet wel uitkijken dat ze niet klem komen in de holtes. Hogerop kom ik in hoog blokkenterrein en ik kan nu meer in de luwte daarvan omhooggaan.
10.55 Na een ijzig stuk onder een loodgrijze hemel ben ik bij het trig punt op de top ( 874m) Over al is het gras omgeven door ijsmessen en uit de granietblokken groeien waaiers van ijs.
Op de terugweg zie ik 2 mannen die me niet veel later al in vliegende vaart inhalen op de afdaling.
Tijdens de hele afdaling kom ik nog tientallen mensen tegen die dus veel later dan ik zijn weggegaan. Zo laat mogelijk weggaan en dan hollen, de Adjesmethode. Een methode die voor mij de antithese is van alles wat ik in de bergen zoek.
Onderweg stop ik een tijd om een tekening van het tafereel in het oosten te maken: het donkere Holy Island in een blinkende zee en op de voorgrond hei en stenen en verder naar beneden de bossen van kasteel Brodick.
